„(...)Nekromanta zsiadł z powozu i ruszył w kierunku drzwi. Chrzęst jego butów na kamieniach zniszczył mistyczny bezdźwięk. Wątpliwości, które go dręczyły, odkąd przyjął to dziwne zlecenie, zaczęły się wzmacniać. Nigdy wcześniej nie zatrudniano go, korzystając z posłańca. Ten co chwilę podkreślał, że dla klienta niezwykle ważna jest dyskrecja. Śmierdziało to z daleka, ale moneta była warta gry. (...)"